W dniu dzisiejszym Kościół katolicki obchodzi wspomnienie jednej z najważniejszych postaci w swojej bogatej historii – dominikańskiego teologa, filozofa i kaznodziei – św. Tomasza z Akwinu. Dla wszystkich, którzy w swej pracy duszpasterskiej i naukowej zetknęli się z pismami, dziełami i refleksją Doktora Anielskiego, to ważny dzień. W XIX i XX wieku prawie wszyscy papieże wyraźnie pokazywali, że nauczanie Kościoła, a zatem przede wszystkim filozofii i teologii, etyki i prawa, ma nawiązywać do największych tradycji szkół chrześcijańskich – zwłaszcza do św. Tomasza z Akwinu.
Szczególne studium nad tekstami Tomasza zalecał papież Leon XIII (1810-1903) w swojej encyklice „Aeterni Patris” (1879). Pisał w niej: „Tak jak niegdyś Egipcjanom, którzy byli w ostatecznej nędzy, mówiono: Idźcie do Józefa, aby otrzymali zboże dla podtrzymania ciała, tak samo, jeśli zechcą nas słuchać ci wszyscy, którzy mają pragnienie prawdy, pójdą do Tomasza (ad mentem Thomae).”
Wezwanie do nawrócenia, które słyszymy dziś w Ewangelii związane jest dla części z nas z rozważaniami trzeciej dziesiątki różańca w tajemnicach światła – „Głoszenie królestwa i wzywanie do nawrócenia”. Ale współcześnie może się ono kojarzyć bardzo negatywnie: jako pouczanie, zwracanie uwagi, uzurpacja w ludzką wolność, atak na osobę. Podobnie mogą być odbierane słowa św. Pawła z „Listu do Koryntian” – „upominam was bracia”. Dziś nikt nie chce być upominany, nikt nie chce, by mu zwracano uwagę, nawet w ważnych i słusznych sprawach, w sprawach poważnych, decydujących często o kształcie życia.
Chrzest Chrystusa w Jordanie, opisany w Ewangeliach prowadzi naszą refleksję ku tajemnicy i mocy jaką jest ten sakrament.