W najnowszym wydaniu tygodnika „Idziemy” moja krótka recenzja na temat wydanej przez Teologię Polityczną a mało znanej niestety książki Ludwika Ehrlicha „Paweł Włodkowic i Stanisław ze Skarbimierza„.

Stanisław ze Skarbimierza (1365-1431) i Paweł Włodkowic (1370-1435) – dwaj polscy prawnicy i myśliciele – to uczeni Akademii Krakowskiej tworzący polską szkołę prawa. Zajmowali się jednym z najważniejszych problemów prawa i relacji między państwami – wojny sprawiedliwej i poszanowania godności osoby. W swoich pismach i listach z całą stanowczością dowodzili niesprawiedliwości, krzywd i złamania podstawowych praw ludzkich, jakich dopuszczali się w tamtych czasach Krzyżacy zarówno wobec Prusów, Jadźwingów, Litwinów, jak i Polaków.

To właśnie ks. Stanisław ze Skarbimierza w swoim sławnym kazaniu De bellis iustis („O wojnach sprawiedliwych”) jako jeden z pierwszych w świecie mówił z całą stanowczością, że nie wolno wywoływać nieuzasadnionej wojny, nie wolno bez słusznego powodu walczyć z człowiekiem, a walka zbrojna może być usprawiedliwiona tylko z powodu pragnienia sprawiedliwości, obrony własnej bądź przywrócenia i zapewnienia pokoju. Nienawiść wynikająca z żądzy rozlewu krwi i chciwości jest niedopuszczalna. Z tego zaś wynika – przekonywał Stanisław – że jeśli poganie są ludźmi, a człowiek jest najgodniejszą istotą na świecie, stworzoną przez Boga i przez Niego chcianą, to posiadając państwa, tworząc społeczności i mając własność, poganie mają prawowite prawo do wolności, pokoju i własności, a ich łamanie jest grzechem. Zachęcam do lektury.