Ostatnia pokusa: „Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym!” Oto ostatnie kuszenie Diabła podjęte wobec Syna Bożego, ostanie, najbardziej dramatyczne kuszenie Boga – „Jeśli jesteś Mesjaszem zejdź z Krzyża! Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas!”

Ewangelia św. Łukasza w 23 rozdziale podkreśla to bardzo mocno. W ironicznych i pełnych złości słowach ludzi z tłumu pod krzyżem wybrzmiewa: „Ukaż swą wszechmoc, ukaż swą moc i panowanie, ukaż swą władzę”. Wołanie do Boga, by odsłonił swą nieskończoną siłę i panowanie nad rzeczywistością.

Czemu mamy rozumieć to jako pokusę? Czemu Bóg udręczony na Krzyżu w ostatnim akcie wszechmocnej woli nie schodzi triumfalnie z drzewa męki, ukazując swą ostateczną władzę nad złem i całym światem?

Wydaje się, iż przekaz ewangeliczny całej działalności Jezusa z Nazaretu w Palestynie daje na to właściwą odpowiedź: Syn Boży jest Królem ludzi wolnych, Jego Królestwo to Królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju. Tak rozumiany Bóg musi wyrzec się pokusy wymuszenia dobra siłą, pragnienia wyprowadzenia dobra przez triumfalizm.

Stąd uznanie Boga i Syna Człowieczego musi dokonać się w wolności i miłości – Jego rządy ujawniają i objawiają się w sumieniu. Chrystus winien być Królem naszych serc i sumień, wtedy to, co wewnętrzne przełoży się na to, co zewnętrzne. Bóg kocha wolność, a zatem dobry czyn i pragnienie poznania prawdy, winny zawsze wynikać z bezinteresowności. Wtedy dopiero zatriumfuje jego Królestwo. Jeśli więc czytamy opis św. Łukasza: „a lud stał i patrzył” na Ukrzyżowanego, to uświadamiamy sobie, iż wiele zła rodzi się z obojętności, z przekonania, że nie trzeba podejmować żadnych działań, ale wtedy pamiętajmy: “wystarczy, aby dobrzy ludzie nic nie robili, by zło zatriumfowało…” (Edmund Burke).

Dlatego, jak pokazują Ewangelie: Królestwo Jego nie jest z tego świata. Gdyby królestwo Jego było z tego świata, uczniowie Jego biliby się, by nie został wydany; Królestwo Boże w nas jest – to królestwo sumienia, królestwo miłości i rozumu, rozsądku i prawdy, poświęcenia i heroizmu na rzecz dobra (por. J 18,36; Łk 17,21).