Współczesne odkrycia kosmologiczne przekonały nas, że żyjemy w niewyobrażalnie ogromnym wszechświecie, w którym zarówno wielkości obiektów, jak i odległości między nimi przekraczają jakiekolwiek nasze wyobrażenia. Jak bowiem można sobie wyobrazić, że galaktyka w gwiazdozbiorze Strzelca (Sagittarius Dwarf Elliptical Galaxy) oddalona jest od naszego Układu Słonecznego o 78 000 lat świetlnych. Oczywiście teoretycznie wiemy, że oznacza to, iż foton światła przemierza tę odległość w linii prostej przez tyle tysięcy lat, czy można jednak to sobie w jakikolwiek sposób uzmysłowić? – 78 000 lat? Nie potrafimy ogarnąć wyobraźnią tego, co będzie z nami i światem za 25 lat, a co dopiero za pięćdziesiąt czy sto, nie mówiąc już o większych interwałach czasu. Kosmiczne liczby i odległości są dla nas zupełnie abstrakcyjne. Dlatego, gdy wpatrujemy się w rozgwieżdżone niebo uświadamiając sobie odległości i przestrzenie, kosmos jawi się jako coś zupełnie obcego. Stojąc na Ziemi jestem samotny i zagubiony na obrzeżu jednej z tysięcy galaktyk mknących przez przestrzeń pośród oddalonych od siebie układów gwiazd. Mogę poczuć się wtedy jak podróżnik nie potrafiący odnaleźć celu i sensu w świecie kosmicznych sił i konieczności.

O paradoksach etycznych i teologicznych wynikających z ogromu wszechświata i możliwości istnienia innych istot rozumnych piszę w najnowszym numerze Teologii Politycznej Co Tydzień – Kosmiczne (dys)harmonie – w artykule:

„Wiekuista cisza tych przestrzeni przeraża mnie”. Kilka refleksji o paradoksach teologii kosmosu.

Zachęcam do lektury.