Chrzest Chrystusa w Jordanie, opisany w Ewangeliach prowadzi naszą refleksję ku tajemnicy i mocy jaką jest ten sakrament.
Przede wszystkim pamiętajmy, iż chrzest jest „bramą wiary”. Jest bramą wszystkich sakramentów, bez chrztu nie ma bowiem doświadczenia potęgi wiary.
To pierwszy Boży klejnot skarbów Kościoła ukryty w tak zwyczajnym i powszechnym znaku, jakim jest polanie głowy wodą. Boże skarby są ukryte w niepozornym opakowaniu, w trosce o to, by były dostępne dla każdego mądrego człowieka. Mądrym reklama nie jest potrzebna. Oni przy nabyciu nowej rzeczy nie kierują się reklamą, lecz samą wartością danej rzeczy.
Ale najważniejsze jest uświadomienie sobie, iż chrzest wytłacza znamię niezatarte i jest jakąś „konsekracją” ochrzczonego. Stąd też, jak w Kościele nie powtarza się raz dokonanych konsekracji, tak samo i nie powtarza się chrztu . To miał na myśli św. Augustyn pisząc: „Nie ponawia się znamienia żołnierskiego; a sakrament Chrystusa wcale nie tkwi słabiej w duszy niż to cielesne piętno, skoro widzimy, że nawet odstępcy (apostaci) nie tracą chrztu, bo nie powtarza się go, gdy pokutują i wracają na łono Kościoła”